Persoonlijk
De dag plukken in het besef dat de avond valt, dat is wat mij betreft een aangename levenshouding. Joie de vivre met een vleugje melancholie, het grote gebaar en een klein hartje. Hard werken, dingen voor elkaar krijgen en de tijd nemen om alles tot je door te laten dringen.
Al de helft van mijn leven is Zuid-Limburg mijn biotoop. Mooie omgeving, eigen identiteit, vriendelijke mensen, het goede leven en het buitenland om de hoek. Hier ben ik thuis met Ingrid, hier groeiden onze drie kinderen op, hier gedij ik goed.
Het kleinste en meest onderscheidende deel van mijn naam werd niet alleen mijn bedrijfsnaam, maar ook een soort motto. De apostrof is een weglatingsteken. Het werd ‘t. Het overbodige weglaten is op zichzelf al een opdracht, maar ik las ergens dat apostroferen een toneelterm is, die wordt gebruikt als iemand zich plotseling tot de ander wendt met een directe gevoelsuiting. Dus zoiets als out of the blue roepen ‘wat ben jij toch een ongelofelijke klootzak.’ Kijk, dan krijg je de mooie combi van weglaten, plotselinge wendingen en gevoelsuitingen.
